Децата кои растеле во поранешна Југославија поседувале три клучни вештини што денес речиси целосно исчезнале. Тие не само што ги обликувале како независни и одговорни личности, туку и создавале генерација која знаела да се справува со животот без технологија и константна зависност од другите.
Животот без телефони создавал вистински луѓе Детството тогаш изгледало сосема поинаку – без телефони, таблети или интернет. Децата го поминувале времето надвор, каде учеле практични нешта и развивале вистински човечки односи. Секоја игра имала свое значење, секој разговор создавал искрена врска.
Училиштата учеле живот – не само теорија Во југословенските училишта, наставата не се засновала само на книги. Работните часови ги учеле децата на животни вештини: девојчињата знаеле да шијат, плетат и везат, додека момчињата поправаа електрични уреди, склопуваа радија и ја учеа основната електроника. Тоа образование создаваше луѓе што не се плашат да се справат со проблемите, туку ги решаваа со свои раце.
Детството на дружење, не на екрани Без социјални мрежи и пораки, децата секојдневно се собирале, се играле и комуницирале. Дури и најтивките деца имале свое место во групата. Таа непосредност создавала генерации со развиени комуникациски вештини и емпатија – нешто што денешниот дигитален свет го потиснува.
Сè можеше да се поправи За разлика од денешните генерации кои веднаш купуваат ново, децата во Југославија знаеле како да го поправат скршеното. Од пегла до играчка, од чевли до мебел – сè имало втор живот. Тие знаеја да крпат, да лепат и да создаваат, не да фрлаат.
Овие три едноставни, но моќни вештини ги формираа луѓето што знаеја што значи труд, креативност и самостојност – вредности кои денес, во ерата на екрани и брзи решенија, полека се губат.
