Мали рачиња, огромна љубов, нераскинлива врска.
Не можеше да му подари оклоп, па му подари крилја. Едно девојче, загрижено за безбедноста на својот татко на работа, изработи рачно направени крилја — не од пердуви или челик, туку од чиста љубов, хартија и имагинација.
Му рече: „Сега ништо не може да те повреди, затоа што можеш да одлеташ.“ За неа, тоа не беше игра. Тоа беше заштита. Во свет полн со хаос, тој едноставен подарок стана негов штит — потсетник дека некој верува во неговата сила и сака секој ден да се врати дома жив и здрав.
Крилјата не беа волшебни, но гестот беше. Говореше за надеж, невиност и тивката моќ на љубовта што не мора да се изговори за да се почувствува. Тој ги носеше со гордост, не затоа што функционираа — туку затоа што го потсетуваа за кого се бори.
Понекогаш, најмеките нешта носат најголема сила.
