Џеки Чен во интервју открива делови од својата животна приказна – од почетоците како каскадер до тоа да стане светска филмска легенда. Се присетува на времето кога играл мала улога во филмот „Во змејското гнездо“ и кога Брус Ли случајно го удрил со стап за време на снимањето, но тој продолжил без да се жали. Признава дека секогаш чувствувал страв пред опасните сцени и се прашувал дали ќе преживее, но љубовта кон борбите му била вродена уште од детството, кога татко му го запишал во училиште за боречки вештини.
Како млад каскадер се појавил и во „Тупаница на бес“, а подоцна почнал да глуми и да учи за филмската продукција – од шминка до режија – со цел да покаже дека е подготвен за сè. За него, квалитетот на филмот е поважен од буџетот или условите на снимање, а смета дека старите филмови имале повеќе душа од денешните, кои ги прават деловни луѓе, а не филмаџии.
Кога првпат заминал во САД, мислел дека неговата слава во Азија ќе му помогне, но таму никој не го познавал и го споредувале со Брус Ли. Откако се вратил во Хонг Конг и снимил успешни филмови како „Полициска приказна“, повторно добил шанса во Америка со улога која не барала совршен англиски. Чен вели дека сака да биде мост меѓу кинеската и американската кинематографија, а клуч за добар филм му е сценариото, додека борбените сцени се само надградба.
Се труди неговите филмови да бидат логични и доследни, а често експериментира и со пеење за да покаже разновидност. Сака да биде актер кој знае да се бори, а не само акциона ѕвезда, бидејќи животот на акционите ѕвезди е краток. Пред 15 години си поставил цел да стане „азијскиот Роберт Де Ниро“, а денес е горд што публиката го гледа како добар актер.
На фестивалот во Локарно ја доби наградата за животно дело „Pardo alla Carriera“, при што уметничкиот директор го нарече гениј кој го променил значењето на акциониот филм. Чен се пошегувал дека на 71 година сè уште може да се бори, иако некогаш се прашувал дали тоа е можно дури и на 60.
