Папата Лав XIV денес упати силен апел до народот на Либан, повикувајќи ги граѓаните да останат во својата татковина и да се спротивстават на масовната емиграција што последниве години се интензивира поради економскиот колапс, политичките кризи и длабоките секташки поделби во земјата. Неговата порака беше фокусирана на надеж, обновување на довербата и потребата од национално единство во период кога земјата се соочува со најголемите предизвици од крајот на граѓанската војна.
Посетата на Лав XIV е неговото прво меѓународно патување и доаѓа во момент кога Либан стравува од можност за ескалација на конфликтот со Израел, додека регионалните тензии растат. Папата пристигна од Турција, носејќи порака за мир и стабилност, обидувајќи се да даде поддршка на народ кој со години живее во нестабилност.
Во својот говор во претседателската палата, веднаш по пристигнувањето, Папата го спомена зборот „мир“ дури 27 пати, нагласувајќи ја неговата централна улога во политичкиот, социјалниот и верскиот живот на Либан. Иако не ги спомена директно неодамнешните израелски напади или регионалните политички превирања, тој испрати јасна порака до водечките структури во земјата: да се стави општото добро над интересите на индивидуалните партии, групи или елити.
Папата ги повика политичките лидери да создадат функционални институции и системи што ќе им служат на граѓаните, а не на личните или групните интереси. Неговата изјава вклучи ретка, но силна критика на политичката парализа што со години ја турка земјата кон институционален хаос и сиромаштија.
Една од најемоционалните пораки беше упатена кон младите, семејствата и сите кои размислуваат да ја напуштат земјата. Папата призна дека поради сиромаштијата, нестабилноста и недостигот од перспектива, многумина сметаат емиграција како единствена опција. Сепак, тој истакна дека „не е само храброст да се избега — вистинската храброст е да се остане или да се врати“.
Оваа изјава беше дочекана со мешани чувства: надеж кај оние кои сè уште веруваат во обновата на државата и горчина кај оние што сметаат дека премногу е доцна за промени. Но, без оглед на реакциите, посетата на Папата Лав XIV внесе нов импулс во јавната дебата, отворајќи ја повторно темата за национална одговорност, мирно соживување и потребата од национално помирување како единствен пат за напредок.
