Рози Влаховиќ го помина речиси целиот свој работен век посветена на грижа, љубов и стручна поддршка за децата без родители. Скоро 23 години таа работеше во Дом за деца без родители, и денес многу од нив ги смета за своја фамилија. Таа не само што ги воспитувала, туку им била и водилка, утеха, поддршка и топла прегратка во најтешките моменти.
Почетоци и мотиви
Рози започнала својата кариера како една од првите жени детективи во Македонија, но срдечната посветеност кон децата ја натера да ја промени професијата. Соочена со реалноста на животот на најмладите, решила да се доквалификува и магистрирала по социјална работа и социјална политика. Таа верува дека теоретското знаење само ѝ помогнало да го дефинира концептот што веќе го практикувала низ својата работа со децата.
- „Мојата девиза секогаш беше: секое дете што го воспитувам да стане многу подобро од мене“, вели Рози.
Децата како пошироко семејство
За Рози, секое дете е уникатна приказна. Пријателството и врската што ја градела со нив продолжува и по нивното заминување од Домот. Таа редовно контактира со многу од нив, ги следи нивните успеси, нивните семејства, кариери и животни одлуки.
- „Тие се дел од мојот живот, тие се смислата на моето постоење“, додава таа.
Особено ја оставале впечаток децата на возраст од 3 до 7 години, кои во своите мали очи носеле трауми, страв и неизвесност. Сепак, со љубовта и поддршката на воспитувачката, тие постепено се адаптирале и изградиле сигурност и доверба.
Стручност и емпатија во практиката
Рози нагласува дека работа со деца без родители бара и голема емпатија и способност за емоционална дистанца. Воспитувачот мора да биде стабилна и авторитативна фигура, која ги разбира емоциите на децата, но не ја носи нивната болка врз себе.
- „Важно е да се биде доволно емотивен за да се носи со нивните трауми, но да не се изгори од работата“, објаснува таа.
Континуираното образование, формално и неформално, е клучно за развој на вештини кои ќе им овозможат на децата да станат независни и здрави личности.
Поглед кон родителите и семејството
Рози верува дека не секој родител кој го напуштил своето дете е лош. Причините се различни – сиромаштија, болести, психички проблеми или изолација. Социјалните работници, вели таа, треба да ја промовираат реинтеграцијата и поддршката на семејствата, бидејќи љубовта на родителите е исто толку важна колку и грижа од воспитувачот.
Животна мисија и инспирација
Рози не жалела што го избрала овој пат. За неа, успехот на работата се гледа преку децата кои денес се самостојни, одговорни и успешни граѓани. Таа се радува на секој мал напредок, како што е детето што научило да јаде само или да се грижи за личната хигиена.
- „Среќата е во малите дела, а преку нив можеме да создадеме најубави спомени и успешен живот“, вели таа.
И по пензионирањето, Рози останува во контакт со децата од Домот, посетувајќи ги на нивните родендени, матурски прослави и викенд активности. Таа ја гледа оваа врска како нераскинлива, како со своето дете – секогаш присутна кога детето има потреба од нејзината поддршка.
Порака за иднината
Рози смета дека системот на социјална заштита треба да понуди повеќе услуги за реинтеграција и вклучување на родителите и семејствата. Таа верува дека љубовта, разбирањето и поддршката се основата за среќни и успешни деца.
- „Да се работи со децата без родители не е лесно, но ако ја сакаш работата, се чувствуваш исполнет“, заклучува Рози.
