Сè повеќе држави го признаваат постоењето на Палестина, но тоа не значи дека Палестинците се поблиску до мир, безбедност или слобода. Токму спротивното – додека западните влади издаваат соопштенија и церемонијални декларации, израелските напади врз цивили продолжуваат, гладот во Газа се продлабочува, а палестинската територија се брише пред очи на светот.
На 29 јули, Велика Британија објави дека ќе го започне процесот на признавање на државата Палестина. Истовремено, една млада Палестинка, дипломирана по право, изгуби девет членови од семејството во израелски напад. Без да бара сочувство, таа само праша: „Дали му треба на светот палестинска држава ако повеќе нема Палестинци што ќе живеат во неа?“
Признавањето од западните сили како Велика Британија, Франција, Шпанија, Ирска и Канада се претставува како дипломатски пробив, но Палестинците го препознаваат овој театар. Тие знаат дека државноста на хартија без реална поддршка на терен не е правда, туку дволичност. Велика Британија и Канада сè уште извезуваат оружје во Израел, додека симболично ја признаваат државата што ја уриваат со тие исти средства.
Меѓународното право одамна ја признава државноста на Палестина. Според Конвенцијата од Монтевидео, Палестина ги исполнува сите критериуми: има територија, население, институции и капацитет за меѓународни односи. Над 140 држави ја признаа, а Обединетите Нации ѝ доделија статус на држава-набљудувач. Сепак, сето тоа не спречи масовно уништување, анексија и етничко чистење.
Израелската влада, пак, јасно го кажува својот став: нема да дозволи палестинска држава. Премиерот Нетанјаху отворено го отфрла решението со две држави, а министри како Смотрич ја негираат дури и егзистенцијата на палестинскиот народ. Во таков контекст, секое признавање кое не е поврзано со санкции, прекин на воената соработка и правна одговорност, е само алатка за одлагање на вистинскиот притисок врз Израел.
Палестинците не бараат симболика – бараат дејствија. Бараат крај на опсадата на Газа, стоп на илегалните населби, кривична одговорност за сторителите на воени злосторства и колективни мерки за демонтирање на окупацијата. Без тоа, признавањето не е чин на солидарност, туку соучесништво.
Како што предупреди судијата Гомез Робледо, признавањето без конкретна акција може да стане изговор за одложување на правдата. Наместо да биде чекор кон слобода, станува параван за апартхејдот и геноцидот.
Сè додека зборовите не станат дела, и додека државите не ја претворат својата реторика во вистинска одбрана на животите, правата и територијата на Палестинците, секое признавање ќе биде само уште едно соопштение за медиумите – а Палестина, на терен, ќе продолжи да исчезнува.
