Додека вниманието на западните сојузници е целосно насочено кон украинскиот фронт, нова и тивка закана се развива на јужните граници на Европа. Италија и Грција – земји што директно ја чувствуваат пулсацијата на Медитеранот – предупредуваат: Русија веќе се вгнездува во срцето на Северна Африка.
Во Либија, земја со распарчена власт и нестабилност, Москва систематски гради воено присуство – испорачува оружје, воспоставува бази и, според разузнавачки извештаи, го поддржува влијанието на генерал Халифа Хафтар. Оваа стратегија, како што предупредуваат Атина и Рим, не е ништо помалку од тивка инвазија, насочена кон дестабилизација на јужниот појас на Европа.
Како прв сигнал на тревога, Грција веќе испрати два воени бродови долж либиското крајбрежје. Италија бара итна и заедничка европска стратегија, но обидот за дипломатско посредување на Европската унија беше брутално одбиен – делегацијата беше протерана од источниот либиски регион, токму онаму каде што руското влијание е најсилно.
И додека дипломатите се враќаат со празни раце, бројот на мигранти што пристигнуваат од Либија расте драматично. Ова не е случајност – Москва се обвинува дека користи миграциски бранови како форма на хибридна војна, наметнувајќи политички и безбедносен хаос врз јужна Европа.
Грчкиот премиер Киријакос Мицотакис веќе најави замрзнување на азилните барања од Северна Африка, додека Крит бележи алармантен пораст на пристигнувања. Италија, пак, отворено предупредува: руските бази во Либија може да станат новата воена закана за Европа – само неколку стотини километри од нејзините граници.
Но и покрај овие сериозни сигнали, реакцијата од НАТО, САД и Франција останува млака и некоординирана. Додека целата геополитичка игра се фокусира на источниот фронт, Медитеранот – вековна крстосница на сили – повторно станува стратешка линија на судир.
Во сенка, Русија веќе го движи своето шаховско поле, а прашањето не е дали Европа ќе реагира – туку дали ќе биде предоцна.
