Светот е преполн со култури, но малку места ја имаат разновидноста која постои во Индонезија – земја каде јазиците се бројат со стотици. Таму, секој остров, секоја заедница и секое племе носат свој јазик, традиција и приказна. Сето тоа ја прави оваа нација еден од најнеобичните примери за единство во огромна различност.
Индонезија се простира на повеќе од 17.000 острови, што создава природни услови секој дел од земјата да развие своја култура. Според податоците на „Ethnologue“, во оваа азиска држава се зборуваат повеќе од 700 јазици, што ја става веднаш зад Папуа Нова Гвинеја на светската ранг-листа на јазична разновидност.
Иако официјален јазик е индонезискиот, кој го користат училиштата, институциите и медиумите, поголемиот дел од населението истовремено зборува и друг локален јазик – јавански, сундански, балиски, мадурски или некој од стотиците помали дијалекти. Многу од нив немаат писмо, а некои ги зборуваат само неколкумина постари жители, поради што УНЕСКО и локалните организации се борат да ги зачуваат пред исчезнување. Кога ќе исчезне јазик, исчезнува и цела култура.
Интересно е што, и покрај неверојатната јазична сложеност, Индонезија успеа да изгради силно национално единство. Клучниот момент бил во 1945 година, кога по независноста бил воведен индонезискиот како заеднички јазик што ги поврзува сите заедници – од најголемите градови до најоддалечените острови. Денес, токму тоа е „лепилото“ што ја држи земјата заедно, без да ја наруши шареноликоста на мајчините јазици.
Но Индонезија не е позната само по јазиците – нејзината географија е подеднакво спектакуларна. Ова е најголемиот островски систем во светот, со пејсажи што преминуваат од метрополи до изгубени раеви каде времето изгледа запрено. Различните климатски, географски и културни услови создале незаменлива комбинација од традиции, начини на живот и кулинарски обичаи.
Патувањето низ Индонезија е како да патуваш низ повеќе држави одеднаш – секој остров е нов свет, нов јазик и нова култура. Токму затоа оваа земја е еден од најдобрите примери дека различноста не мора да разделува – може да создаде сила, идентитет и хармонија.
