Младиот патолог од Лос Анџелес, Томас Ногучи, морал двапати да погледне кога видел белешка на својата маса тоа утро во август 1962 година. Неговата прва задача тој ден била обдукција на жена која починала само неколку часа претходно. Веќе било чудно што имало толку многу гужва – телата веќе чекале во ходникот, што според правилата морало да има приоритет. Но, кога го видел името, целосно се замрзнал.
„Не е ли тоа Мерилин Монро, легендарната убавица која ја испеа роденденската песна на претседателот во Медисон Сквер Гарден пред само два месеци?“ се прашувал со неверица. Сепак, случајот бил вистинскиот – тој бил оној кој требало да ја утврди причината за смртта на најпознатата жена во Америка.
Во книгата „LA Coroner“ од авторката Ен Сун Чои, Ногучи денес, на 98-годишна возраст, конечно открива што навистина се случило со Мерилин, кои детали го прогонуваат и зошто и самиот не е целосно сигурен за официјалниот наод од обдукцијата – самоубиство.
Додека внимателно го читал извештајот, во него пишувало: „Бела жена, сини очи, висина 163 см, 52 килограми. На ноќната масичка биле пронајдени бројни шишенца со лекови, вклучувајќи празно шише „Нембутал“, моќно апче за спиење, и делумно празно шише хлорал хидрат, силен седатив“.
Мерилин била пронајдена гола, лежејќи со лицето надолу, со раката испружена кон телефонот. Извештајот покажал дека два дена претходно добила рецепт за „Нембутал“, а претходниот ден разговарала со својот психијатар и била „многу депресивна“. „Сè изгледаше едноставно“, признава Ногучи. „Но, обдукцијата мораше да ја потврди причината за смртта.“
Тие биле речиси на иста возраст – таа имала 36 години, тој 35. „Почувствував чудна врска со неа на масата“, признава Ногучи. Тој го започнал прегледот, барајќи секоја можна убодна рана: на лактот, бутот, помеѓу прстите на рацете и нозете. „Никаде немаше траги од игла“. Ја помрдна нејзината платинеста коса, го провери скалпот – ни таму немало ништо. Ја свртел на стомак и продолжил да проверува на грбот – повторно ништо.
Тој започнал познатиот Y-рез на градите, ги отворил желудникот и цревата, визуелно не забележал остатоци од апчиња, што го изненадило со оглед на количината на лекови покрај креветот. Внимателно ги отстранил, измерил и документирал сите органи. Видел и лузна на стомакот – Мерилин го оперирала жолчното кесе една година претходно. Земал примероци за токсиколошка анализа: крв, урина, црн дроб, бубрези, желудник и црева. Потоа асистентот го зашил засекот и ја покрил Мерилин со чаршаф. Сè што останало било да се чекаат лабораториските резултати.
Ногучи бил убеден дека причината за смртта е јасна: „Предозирање со апчиња за спиење. Рутинско самоубиство“, верувал тој. Сепак, кога пристигнале резултатите од токсикологијата, „во мојата глава се огласија аларми“. Шефот на токсикологијата, Рејмонд Абернети, пронашол фатални нивоа на пентобарбитал и хлорал хидрат во телото и сметал дека нема потреба од понатамошна анализа на желудникот и органите.
„Почувствував бран на паника“, се сеќава Ногучи. Тој знаел дека недостатокот на овие тестови ќе стане огромен проблем, но како еден од најновите членови на тимот немал моќ да му се спротивстави на главниот токсиколог. Останал немоќен.
Во меѓувреме, започнале теориите на заговор: Дали ЦИА ја уби Мерилин? Дали Кенедиеви се вмешани? Мафија? За да ги замолчи сите гласини, главниот патолог Теодор Керпи свикал прес-конференција: „Мерилин Монро крена рака на себе“. Тој детално го објаснил нејзиниот минат ментален живот, повеќекратните депресии, несоницата и претходните обиди за самоубиство. „Овој пат, шемата се повтори, но немаше никој да ја спаси“, заклучил Керпи.
Тоа требало да биде крајот на приказната, но сомнежите не стивнале. Ногучи сакал потоа да ја испита содржината и органите на желудникот, но токсикологот веќе ги уништил. Без тие анализи, невозможно е целосно да се исклучи можноста дека Мерилин била отруена со инјекција, а не со апчиња. „Не можев да го предизвикам мојот шеф или главниот патолог. Бев само практикант“, признава Ногучи.
Долго време го прогонувало прашањето зошто нему, најмладиот и најмалку искусниот, му бил доверен случајот на најпознатата жена во светот. Во подоцнежните децении, Ногучи станал водечки патолог во Холивуд, работејќи на случаите на Роберт Кенеди, Џон Белуши, Натали Вуд, Шерон Тејт… но во 1962 година бил само почетник.
Писателот Џејмс Патерсон во книгата „Последните денови на Мерилин Монро“ дури отворено се сомнева во мотивите: „Невообичаено е што токму помладиот го доби овој случај, а не искусниот главен патолог“.
Сомнежите на Ногучи не исчезнале ниту по половина век. Со децении, тој се плашел дека може да биде осомничен за прикривање докази или соучество. Станал толку познат што бил инспирација за серијата „Квинси МЕ“ со Џек Клугман.
„Ногучи бил харизматичен, но често хаотичен и барал внимание… неговото его, неговата желба да биде признат од целиот свет, на крајот го чинеле кариера“, пишува Чои. Тој ја изгубил работата двапати – првиот пат во 1969 година, но ја вратил на суд тврдејќи дека бил жртва на расизам, а вториот пат во 1982 година по контроверзното решавање на случајот со смртта на Натали Вуд, кога бил вратен на пониска позиција. Се пензионирал дури во 1999 година.
Денес, на 98-годишна возраст, тој сè уште објавува научни трудови и се надева дека ќе го доживее својот стоти роденден.
