Велики петок – денот кога тишината зборува погласно од сè
Велики петок, или како што често го нарекуваме Велипеток, не е само обичен ден во календарот – тоа е најдлабокиот здив на тагата во христијанската вера. Денот кога Исус Христос беше распнат. Денот кога небото се стемни, а земјата како да ја почувствува болката на човештвото.
Во храмовите, атмосферата е свечена, но натопена со тага. Со вечерната служба се одбележува симнувањето на телото Христово од крстот. Пред олтарот се поставува посебно украсена прекривка – симболичен гроб на Спасителот, а верниците со трепет, со свеќи и молитви, трипати ја обиколуваат црквата – симболичен чин на сочувство, покајание и надеж.
Овој ден е посебен. На Велики петок не се јаде, не се пие – се пости строго, само со вода. Тоа не е само прашање на храна, туку на внатрешно прочистување. Се замолчуваат гласовите, се повлекува духот во себе, за да се допре тишината што носи порака: љубовта жртвува, но и воскреснува.
И денес, токму денес, се вапцуваат првите велигденски јајца – црвени, како симбол на Христовата пролеана крв. Тие не се само украс – тие се надеж. Порака дека по страдањето доаѓа воскресение.
На Велики петок не се работи, не се слави, не се прави врева. Овој ден е за тишина, за молитва, за личен разговор со совеста. Потсетник дека без болка – нема исцелување. Без страдање – нема воскресение.
Нека ни биде поука, но и светлина.
