Денес, како лекар во итната помош,се упатив кон болницата во Штип,блиску до градот каде што се случи трагедијата – пожарот во Кочани.Слики што не можат да се опишат со зборови.Болка, тишина и плач што ја потресуваат душата.
Меѓу таа темнина,пренесовме две млади лица–едно момче и една девојка со тешки изгореници, но со очи полни со живот и надеж.Додека ги одржував свесни на пат кон болницата,ми ги раскажаа своите соништа и желби… и таму,срцето ми се скрши.
Во итната служба не сретнаа родители, со солзи и страв во очите,чекајќи вести за своите деца.Еден татко ми се приближи со треперлив глас,прашувајќи за ќерка си, која не можеше да ја најде никаде… и до ден денес не можам да ги опишам тие секунди што ги почувствував.Заедно со еден пријател, еден чесен човек,баравме и ја делевме болката што нè натера да разбереме колку сме мали пред вакви трагедии.
Денес повторно научив дека кога животот тежи и боли,не е важно од каде доаѓаме, што зборуваме или во што веруваме. Важно е да сме еден до друг,да бидеме човечни.
Заедно можеме да ги надминеме и најтешките трагедии.Само кога ќе ги споиме рацете, срцата и силите–ќе бидеме посилни од секоја болка.
#Кочани
